توی عالم کثرت هستیم و ناچار باید اطراف خودمون رو خوب بشناسیم. هر وقت یه مساله ای من رو به خودش خیلی مشغول میکنه، برام بزرگترین سوال ها رو به ارمغان میاره و ماه ها میبینم که ذهنم اون رو با تار عنکبوت به سوال ها و بحث های دیگه می چسبونه تا ببینه می تونه با تشبیه و ربط به جواب سوالاش برسه؟ نمونه ها و مشابه ها رو وقتی کنار هم میذاری به جواب هایی میرسی که برای بیان اونها تو قاصری. نمی تونی با حرف زدن و یا نوشتن چیزی بگی. شاید تا موقع اش بشه باید صبر کنی. شاید امتحان میشی و اگه امتحاناتت رو خوب  و در حد قابل قبولی بود، به جواب رسیدی اما تا اون موقع کلمات قاصرند و یا قدرت بیانم کمه ؟ و یا خیلی نادانسته ها رو نمی شه با لغات و اصطلاحات، بیان کرد.
آیه 14 سوره رعد[1] من رو به یاد یکی از اون مشاهدات و سوال هام انداخت:
له دعوت الحق ... دعوت در دنیا زیاده. دعوت ها در دنیا زیادند. تا دلتون بخواد، انواع مختلف دعوت به سفر ( چه سفری؟) دعوت به دوستی ( با چه هدفی؟) دعوت به دور هم نشستن ( با چه سودی؟) دعوت به کتاب خواندن ( کدوم کتاب؟) دعوت به دانشگاه ( کدوم دانشگاه؟ برای خدمت در کجا؟ به کیا؟ با چه نیتی؟ ) اما کدوم دعوت و با چه خصوصیاتی دعوت راستینه؟
و همینطور راجع به تمام انتخاب های یه بنده در طول عمرش .... تمام انتخاب هاتون در هر لحظه زندگیتون برای تمام اهدافتون نیاز به معیار و مقایسه دارید. راه باطل و حق رو باید بتونید از هم تمییز بدید و بین تمام راه های حق یه مشترکاتی رو پیدا کنید و باز هم بین تمام خوبی ها و تمام بدی ها متمایزاتی رو پیدا کنید تا در استقرای دیگری که پیش رو دارید در صورت ندانستن بتونید راه حق رو از باطل بیابید.
له دعوت الحق  و الذین یدعون من دونه لا یستجیبون لهم بشیء ...
بقیه دعوت ها شما رو مستجاب می کنه؟ به چی؟ ... و چه مثال زیبایی میزنه قرآن .. رجوع کنید به اصل. به قرآن. به سرچشمه. لطفاً